Balasubramaniam K, Kaburu, S, Marty P, Beisner B, Bliss-Moreau E, Arlet ME, Ruppert N, Ismail A, Anuar Mohd Sah S, Mohan L, Rattan S, Kodandaramaiah U, McCowan B. 2021. Implementing social network analysis to understand the socio-ecology of wildlife co-occurrence and joint interactions with humans in anthropogenic environments. Journal of Animal Ecology DOI: 10.32942/osf.io/zf2ug Celem naszych badań było porównanie trzech gatunków wolnożyjących makaków pod względem dynamiki interakcji z ludźmi, a dynamiką ich zachowań względem siebie w grupach. Obserwacje przeprowadziliśmy wśród rezusów, makaków długoogoniastych i makaków czepkowych w południowej Azji. W oparciu o te dane stworzyliśmy sieci interakcji makak-ludzie i makaki-makaki. Nasze badania pokazały, że u wszystkich grup makaków powiązania osobników w ramach sieci z ludźmi były podobne do ich powiązań w grupie. Pokazaliśmy również, że to głównie samce podejmowały ryzyko, wielokrotnie wchodząc w interakcje z ludźmi. Nasze wyniki sugerują, że w przypadku gatunków żyjących blisko ludzi, pozytywne interakcje pomiędzy osobnikami i ich większa tolerancja względem siebie mogą być kluczem do utrzymania silnych więzi społecznych w grupie.
Ekspansja populacji ludzkiej do siedlisk dzikich zwierząt zwiększyła zainteresowanie zachowaniami i ekologią interakcji pomiędzy ludźmi a zwierzętami. Wciąż jednak nie jest wiadomo, czy i w jaki sposób zwierzęta wchodzą w interakcje ze sobą, w kontekście ich relacji z ludźmi. W naszym badaniu, które może poszerzyć naszą wiedzę w tej dziedzinie, przyjęliśmy podejście porównawcze, wykorzystując analizę sieci społecznościowych (SNA). SNA, coraz częściej używane do opisu wpływu populacji ludzkiej na dziką przyrodę, może być e narzędziem do zrozumienia, w jaki sposób zachowania i ekologia zwierząt może mieć wpływ na interakcje z ludźmi.
W dziesięciu grupach makaków: rezusów, makaków długoogoniastych i makaków czepkowych (Macaca spp.) żyjących w pobliżu człowieka w południowej Azji, zebraliśmy dane dotyczące ich interakcji z ludźmi, demografii i relacji pomiędzy osobnikami w grupach. Następnie stworzyliśmy „sieci interakcji ludzkich” oparte na powiązaniach między makakami, które wchodziły w interakcję z ludźmi w tym samym czasie i miejscu, a sieciami społecznościowymi opartymi na zachowaniach pozytywnych w obrębie grupy o krótkim czasie trwania i przebywaniu w pobliżu. Nasze badania pokazały, że dla wszystkich grup makaków żyjących w pobliżu ludzi, sieci interakcji z ludźmi wykazywały podobną strukturę: powiązania makaków w ramach tych sieci były podobne do ich powiązań w grupie, z innymi osobnikami. Ponadto, samce makaków wchodziły w interakcje z ludźmi częściej, niż samice. Nasze wyniki sugerują, że w przypadku gatunków żyjących blisko ludzi mało czasochłonne, pozytywne interakcje pomiędzy osobnikami i większa tolerancja mogą być kluczem do utrzymania przez zwierzęta silnych więzi społecznych w swoich grupach. Z punktu widzenia ochrony przyrody i zdrowia publicznego zrozumienie podstaw interakcji ludzie-zwierzęta może pomóc w przeciwdziałaniu przenoszenia się chorób odzwierzęcych oraz w łagodzeniu negatywnych zachowań pomiędzy ludźmi a zwierzętami.