Piotr Podlipniak: Pitch Syntax as an Evolutionary Prelingual Innovation, Musicae Scientiae pp. 102986492094155-
doi: https://journals.sagepub.com/doi/10.1177/1029864920941551
Artykuł poświęcony jest ewolucyjnemu pochodzeniu syntaktyki wysokości dźwięku jako innowacji przedjęzykowej. Celem artykułu jest wskazanie, że rozpoznawanie struktury wysokościowej w muzyce może być rozumiane raczej jako odrębna zdolność, aniżeli jedynie część ogólnego mechanizmu przetwarzania syntaktycznego. Zaproponowano także, że syntaktyka wysokości dźwięku wyewoluowała jako specyficzne narzędzie konsolidacji społecznej, w którym subtelne emocje napięć i odprężeń są wskazówkami wzajemnego zaufania. Z tej perspektywy, wysokość muzyczna zaczęła funkcjonować jako medium komunikacji poprzez synchronizację pomiędzy mózgami homininów. Syntaktyka wysokości dźwięku ułatwiała synchronizację spektralną pomiędzy wykonawcami utrzymującego się przez wiele pokoleń wspólnotowego rytuału i w ten sposób zwiększała spójność społeczną. Proces ten doprowadził do ewolucji nowych korowo-podkorowych szlaków mózgowych, które umożliwiły utajone uczenie się hierarchii wysokości dźwięku i intuicyjne używanie struktury wysokościowej w muzyce zanim powstał współczesny język.
